Sensizken, her şey boştu… şüphesiz !!!

Beni ben yapan sendin..

Ve olmadığın için de bir hiçtim,

Sensizken, yine şarkımızı dinlerdim,

Ağlardım utanmadan hıçkırıklarla..

Boğulurdum sessizce bir köşede…

Sensizken, sensizlikten utanırdım yüzsüzce,

Zaman yine durmazdı.. Uçardı yelkovan,

Hani sen yoksun ya hani gittin ya; ona inat zamanda giderdi..

Sensizken, hayalin gelirdi yanıma…

Sohbet ederdik sabahlara dek..

Hayalini bile kendimden çok severdim.. Neden bilmiyorum…

Sensizken, tek sevgilim yalnızlıktı,

Belki de zordu yalnızlıkla aşk yaşamak..!

Belki de şu an düşündüğün gibi saçmaydı… Yine bilmiyorum..!

Sensizken, sensizliği unuturdum kendi içimde,

Manalar anlaşılmazdı kaybolurdu bir girdapta…

Kelimeler anlamını yitirir, çeker giderlerdi..!

Sensizken, her yerde gözlerin vardı, kıyamazdım bakmaya,

Korkardım, kaçırırdım oradan gözlerimi..

Gözlerinin, gözlerime değdiği yerde olacakları tahmin bile edemezdim…

Sensizken, gülmeyi unuturdum, kendimi arardım senin içinde,

Yine bulamazdım çaresizce, başımı alır giderdim;

Uzaklaşırdım, sensizliği terk edip kopardım SEN’ den..!

Sensizken, kanım donardı sensizliğin ayazında…

Ben yine ağlardım bir köşede sessizce…

Ama  SEN… Yine yoksun..!

                                                         SEMİH                 (22:54)